Wie is u?

Dat is een vraag die opduikt als je nadenkt over Willem Jan Ottens Gerichte gedichten. De uitgever stelt in de aankondiging dat Otten zich in de bundel meer dan ooit tot zijn lezer richt. Dat past ook in zijn oeuvre, met proza dat draait om zien en gezien worden en essays die de wisselwerking tussen tekst en lezer, film en kijker onderzoeken. Maar de u in deze bundel is meer dan eens alomtegenwoordig, alwetend en tegelijkertijd afwezig en onkenbaar, zoals de dichter concludeert in het schitterende, ontsporende slot van het gedicht Mankes, overigens het enige gedicht in de bundel met een titel. Genoemde eigenschappen verwijzen in mijn beleving meer naar een god dan naar een lezer die onder de leeslamp een bundeltje gedichten van Otten vasthoudt. Lees hier, op Hanta, mijn hele bespreking.