Het licht al op
groen, je knieën op slot,
je blik naar
beneden: zwart asfalt, witte
strepen. Nergens
een teken dat de weg
verlicht zodat
je zien kunt of je passen
je brengen naar
dagen als woestijnen
of weken als
ondergelopen uiterwaarden.
Alleen in jou
het gewicht van de toekomst,
dat je vooruit
moet verplaatsen en dat
je zelf op moet
vangen door je ene voet
voor je andere te
zetten, voor je andere
te zetten, voor
de stinkende hete auto’s
langs. Alleen
dan weet je hoe zwaar
het is. Elke
stap lichter, elke stap
dichter bij de
plek die je beweegt.
bij kunstwerk de Waagschaal van Bouke Groen