Peter Brouwer: Onbeholpen ongedwongen

Natuurlijk, als je een bespreking schrijft van de bundel van een collega en vriend, is iedere objectiviteit ver te zoeken, zoals overigens bij zowat elke tekst. Voor Veldpost schreef ik wat over Peter Brouwers debuut Landdieren. Uit de gedichten doemt een beeld op van een landdier dat worstelt met ‘de last die je rug breekt en je naar de aarde buigt’, zoals Baudelaire tijd omschreef. In zijn gedichten slaagt Brouwer er echter in om aan die last te ontkomen. Het moment dat ik de eerste regel van het gedicht Verloop hoorde, ‘Het gras is mals en groeit dadelijk / tot over de stenen rand’, lijkt steeds gisteren te blijven. Gras groeit langzamer dan we kunnen zien, en is er daardoor nooit ‘dadelijk’. Door deze twee woorden naast elkaar te gebruiken, neemt Brouwer een loopje met de tijd.

Lees het hele verhaal hier.