VISAGIE

(voor de Dit is de Dag-uitzending van 23 februari over talkshows, armoede en de film De Goede Dood, naluisteren)

Vandaag in de talkshow een doofstomme

die vraagt hoe rijk we ons voelen, maar

voor we daar over praten, is er de stoel voor

de spiegel, de lampen eromheen, ik laat me

leiden. De potjes, potloden, spuitbussen;

nodig voor de show, de show die bestaat om

in te praten. Want we willen verhalen horen,

boeken lezen, films kijken. Ik sluit op verzoek

mijn ogen, ik voel een kwast strijken, het is

de muziek in het circus waar ik tegen ageer

en ik speel mijn rol, want voor je het weet ben

je ziek of dood, doodsbang. Of ik even opzij

wil kijken, ik zie een nevel, er wordt gespoten.

Nog een laatste streek met de kwast over mijn

gezicht. Een haar kriebelt in mijn neus, ik voel

een vraag opkomen als een niesbui, en met

onbedekt gezicht zie ik 'm in de spiegel:

waarom bent u zo arm.

EEN VERTELLING

(bij de Dit is de Dag-uitzending van 9 februari over Polen, Griekenland, zzp'ers en een roman over overspel)

Met vertrokken gezicht, een hand op de heup, stapt hij om half zeven uit zijn bus. Na het eten sloft hij de zoldertrap op en tikt van acht tot elf facturen; de kachel van oma in Polen is kapot, de kinderen hebben nieuwe schaatsen en zijn vrouw moet een nieuwe winterjas.

Zij heeft alle gedichten al gelezen, cd's al gehoord, kan geen voetbal of dominoshow meer zien, geen radio luisteren en staat op. Ze doet haar jas aan, opent de voordeur, steekt de straat over en loopt het paadje van de overbuurman op.

Sinds zijn vleesrestaurant over de kop ging en hij geen pensioen meer heeft, is er genoeg ouzo in huis. In een opwelling had hij de overbuurvrouw uitgenodigd voor een glaasje. Maar omdat de stroom is afgesloten doet de deurbel het niet.

Vanuit het zolderraampje is goed te zien hoe ze links en rechts de straat in kijkt, een stapje naar het woonkamerraam doet, zich omdraait en naar de overkant kijkt.

Wouter - tweede druk

Printen, handen wassen, snijden, handen wassen, vouwen, nieten, snijden, nummeren, in rijstpapieren zakjes doen, handen wassen: de tweede druk van Wouter is een feit. Mijn vingertoppen zijn nog blauw. Dit sympathie opwekkende zine maakte ik samen met Wiets naar het ontwerp van Dennis Gaens. We horen graag van u. Alle vier.